|
Margot's Afrika Avonturen
|
HOME > SISTERS SHARE > GI M' TORI > Margot's Afrika Avonturen < U bent hier
Vorig jaar heeft u kunnen lezen over de avonturen van Margot Pickering in Zimbabwe. Haar reisdoel was de bruiloft van haar vriendin Daisy met de ingenieur Oliver Manungo. In Zimbabwe vertelde Oliver haar over zijn droom om een irrigatie projekt op te zetten voor het dorp Shurugwi. Margot ging naar Nederland terug met een missie. Tegen donaties verspreidde zij haar reisverslag onder kennissen en verkocht op speciale dagen Afrikaanse frisdrank. Zo deed ze aan fondsvorming om het projekt van Shurugwi te ondersteunen. In 2008 kon Margot een goed bedrag aan Oliver en Daisy overmaken. In september keerde ze terug naar Zimbabwe met wat daarna was binnengekomen. Hoewel nu met een ander vakantieprogramma, was ze in de gelegenheid de officiële opening van het Shurugwi Irrigatieprojekt te verrichten. Fotografe Evelyne reisde speciaal hiervoor met Margot mee naar Zimbabwe. Hieronder kunt u lezen over deze tweede reis. Wij presenteren u het verhaal in een serie. Van de oudere 'posts' zijn de foto's verwijderd, opdat de pagina sneller kan opladen. Wil u graag alle foto's uit Margots fantastisch album bekijken, click here for Margot's entire album
 MARGOT'S AFRIKA AVONTUREN
6 september 2008
Nederland, Nieuwegein
Nog enkele uren
Nog enkele uren dan stap ik in het vliegtuig richting
Athene - Johannesburg - Windhoek DV. Zal meer
dan een etmaal onderweg zijn, maar heb genoeg lectuur mee. Mijn reisgenote, fotografe Evelyne, gaat met een andere vlucht. We willen elkaar in Johannesburg treffen. Van slapen zal wel niet veel of helemaal niets komen want ik ben nog niet klaar met pakken en heb de baggage dus nog niet gewogen. Ik heb me heilig voorgenomen geen kilo teveel mee te nemen. Hopelijk lukt het om regelmatig een bericht te plaatsen. Tot dan.
6 september 2008
Griekenland, Athene
Groet
Groeten. Helaas moest Evelyne wegens familieomstandigheden haar vlucht annuleren. Laten we voor haar hopen en bidden dat het goedkomt. Ik heb zo met haar te doen.
8 september 2008
Namibië
Eerste vakantiedag
Hallo allemaal,
De reis is voorspoedig verlopen. Heb zaterdag om 9.00 u. mijn huis verlaten en was zondag rond 17.00 u. op mijn
vakantieadres bij Oliver. Daisy is nog in the field en komt vanavond thuis. In Athene moest ik 8 uren wachten, maar heb me geen moment verveeld. Trouwens dat gevoel ken ik helemaal niet. Heb wat gelezen uit het kattenboekje dat een vriendin mij meegaf en heb naar mensen gekeken. Nog nooit zoveel Adonissen bij elkaar gezien. En die neuzen!! Wat is de schepping toch een wonder. God is een meesterkunstenaar. In Ethiopie vielen de oren mij op. Het gros had van die uitstaande puntige oren. Niet mooi, maar bijzonder. Zoveel verschillende volkeren met allemaal hun specifieke kenmerken.
Toen ik aan boord moest voor de vlucht naar Johannesburg, vonden ze ineens dat ik verboden stuff in mijn handbagage had. Op Schiphol was het helemaal geen probleem. Alle vloeibare middelen en cremes had ik zorgvuldig in mijn koffer gestopt. De potjes haarvet en vaseline zaten nog in mijn toilettas die ook in mijn koffer hoorde te zitten, maar per ongeluk in mijn handbagage was gestopt. Onverbiddelijk werden die weggegooid. Ik baaaaalde, niet zozeer om het weggooien dan wel om de onverbiddelijkheid. Och, ze deed ook maar haar werk. En haar vond ik niet eens mooi. Ineens waren al die mooie mensen verdwenen. Kon niet een meer ontdekken.
In Johannesburg zag ik weer vele andere mooie mensen. Thuis aangekomen heb ik alles wat niet voor mezelf
was uit mijn koffer gehaald, een heerlijke douche genomen en relaxed op de bank gezeten, terwijl Oliver in de keuken zijn kookkunsten uitoefende. Tussendoor nog kennis gemaakt met de buurkat, een jong, slank katertje, heel fijntjes gebouwd. Hij klom meteen op mijn schoot en ging zitten spinnen, totdat hij het weer tijd vond om naar huis te gaan. Oliver had heerlijk gekookt, gekruide rijst met gebakken vis en kip van de braai. Wel veel, na zoveel maaltijden in de vliegtuigen, maar ik heb het mij goed laten smaken. Vroeg naar bed gegaan en heerlijk geslapen.
Vanmorgen met Oliver de stad in gegaan, niet voor we samen in gebed gingen om de Heer te danken. Hij moest om 9.00 u. op het stadhuis zijn. Toen naar de supermarkt, waar ik hem vroeg om mij maar achtertelaten. Om 16.00 hebben we afgesproken. Ik heb uren gedwaald.
Voor het centrum van Windhoek alleen hoef je niet zo ver te reizen. Ga maar naar Dusseldorf bijvoorbeeld. Ook de prijzen in de supermarkt zijn niet lager dan bij ons. De arme bevolking doet er zeker geen inkopen. Heb vanmiddag een lekkere pie met beef and kidney gegeten.
De groeten van Oliver.
Tot de volgende keer.
11 september 2008
Namibië Windhoek
Vervolg
Nadat Oliver en ik elkaar getroffen hadden, zijn we nog inkopen gaan doen bij een soort Macro, maar ik vond de prijzen allerminst meevallen. Thuis gekomen hebben we samen gekookt, d.w.z. ik sneed en hij kookte; sadza, stew en groenten met pindakaas bereid. Overheerlijk!
Daisy kwam terug van het veld en na het eten heb ik hen de donaties voor het project overhandigd. Daisy kon maar niet ophouden met huilen en Oliver viel een tijd helemaal stil. Dinsdag heb ik gekookt, couscous met tajine. Oliver heeft bewust de hele dag niets gegeten en verheugde zich op de voor hem onbekende schotel.
We zijn 's avonds naar een campagne geweest van Mark Finley, aldus een flyer. Die vond plaats in een mooie kerk vanaf een beeldscherm, maar de boodschap was er niet minder om. Er waren niet veel bezoekers. O, het zingen, zo mooi, a capella, zuiver meerstemmig. Aan het einde van de dienst zongen vier jongemannen een lied. Daisy en Oliver zeiden dat ik zat te glimlachen.
Ik heb jullie nog niet verteld wat me bij de Namibiers is opgevallen. Wel, de welgevormde, duidelijk omlijnde volle lippen en de slanke jongedames met een wespentaille. Het laatste had ik 10 jaar geleden toen ik hier voor het eerst was al in mijn reisverslag beschreven.
Het is woensdag, Daisy is naar haar werk en Oliver is ook weg. Ik ben lekker thuisgebleven en help Daisy met de was. Ze is bijna twee weken in het veld geweest. De wasmachine draait overuren. Nu is midden in een programma de stroom uitgevallen. De hoofdschakelaar geeft geen sjoege. Voor de zekerheid schakel ik maar de stroomtoevoer naar de koelkast en de wasmachine uit. Ik verbaas me steeds hoe snel de was droogt, zelfs 's nachts en het is nog niet eens echt heet. De zon schijnt de hele dag aan een onbewolkte hemel, in de schaduw is het goed toeven met een lekker windje en 's nachts is het heerlijk koel. Ik slaap met de ramen wijd open; geen mug te bekennen.
Er is nog steeds geen elektriciteit. Ik ga een wandeling maken door de wijk Cimbebasia waar ik logeer. O ja, toen we gisteravond thuiskwamen zat de buurkat op me te wachten. Ik noem hem maar Cimbe naar de wijk. Het beestje moet toch een naam hebben?
Als Oliver tegen zessen thuiskomt, wordt het mij duidelijk waarom de stroom is uitgevallen. Het stroomtegoed was op. Het is een pre-paid systeem.
Er komt bericht van Evelyne dat ze vrijdag aankomt. Wat zijn we blij. Vanavond wordt niet gekookt. Daisy en Oliver eten weer van de tajine. De rest wordt ingevroren. Ik laat me de sadza, stew en groenten met pindakaas nog eens smaken en eet eigenlijk meer dan goed voor me is. Ik ga nu slapen. Om 07.00 u. ga ik met Daisy naar het veld.
11 september 2008
Namibië Windhoek
Naar Mariental
Vandaag zijn we met z'n drieen naar Mariental geweest, ruim 250 km zuidwaarts. We hebben twee cactusprojecten bezocht, die deel uitmaken van Daisy's veldwerk. Daar wordt voornamelijk de Hoodia Godonii geteeld. Google maar even. Daar worden een tinctuur, pillen en een poeder van gemaakt. Het beste is het rauw te eten, maar het is
erg bitter. Heet een natuurlijke remedie te zijn tegen hoge bloeddruk, diabetes, tegelijkertijd een afslankmiddel omdat het de eetlust remt. Ook geeft het energie en helpt het te stoppen met roken. Ongetwijfeld zijn er meer toepassingen z.a. bij huidaandoeningen etc. De San en de Bama gebruiken het al eeuwen. Ik ben nog nooit een San met overgewicht tegengekomen.
Daarna hebben we 110 km verder het grotere project bezocht van Molly, die ons een heerlijke lunch aanbood. Er wordt hoofdzakelijk Afrikaans gesproken, dus was de communicatie gemakkelijk, ook met de medewerkers. Molly teelt eveneens scilitium tortuosum, natuurlijke prozac. Ze heeft m.n. van de hoodia vele hectaren aanplant, van zaailingen tot volwassen planten. Al met al een zeer interessante dag.
14 september 2008
Namibië - Windhoek
Zaterdagactiviteiten
Hallo, daar ben ik weer. Gisteren is het er niet meer van gekomen om te schrijven. We hebben Evelyne van de luchthaven afgehaald en 's avonds hebben Daisy en Oliver ter ere van ons een braai (een barbeque) georganiseerd.
Met verbazing keek ik naar de hoeveelheden vlees en vroeg of ze een weeshuis verwachtten. Het gezin, bestaande uit vier eters, van Daisy's neef en een collega waren uitgenodigd. Eigenlijk mag ik niet zeggen "neef", want in Afrika is je neef gewoon je broer.
Ik had mijn favoriete toetje gemaakt en dat was een succes. Het was heel gezellig en vooral lekker. Oliver kan er wat van. Het lekkerst vond ik de broodjes die Tessa, de collega, ter plekke kneedde en op de braai roosterde.
Vandaag hebben we inkopen gedaan voor onze gastvrouwen/heren in Zimbabwe. Grote voorraden basislevensmiddelen zoals rijst, suiker, meel, thee etc. Daar hebben ze nu meer aan dan aan cadeautjes. Hopelijk brengt de regeerovereenkomst verandering, maar dat zal zeker niet van de ene dag op de andere gebeuren.
In de stad kreeg ik een flyer betreffende een crusade in de sloppenwijk Katutura en daar wilde ik natuurlijk heen. Evelyne was ook geinteresseerd vanuit haar beroep als fotografe. Het kwam goed uit, want Oliver bracht iemand naar huis in Katutura. We zijn nog naar een soort slagersmarkt geweest waar ook vlees van de braai werd verkocht. Je wijst aan wat je wilt, het wordt in stukjes gesneden en naar de rand van de braai geschoven, die je naar believen in zout en/of peper doopt en opeet. Op die markt heb ik ook gedroogde rupsen gegeten. Smaakten niet slecht en zijn rijk aan proteïne.
En passant probeerde een jongeman nog mijn camera te pakken maar ik was er op bedacht en hield die stevig vast.
Overal werden we gewaarschuwd om vooral voorzichtig te zijn. Mogelijk stonden ze ons in het donker op te wachten.
Helaas werd de dienst net beëindigd toen wij bij de crusadetent aankwamen. Voor we van huis gingen, had ik mihoen klaargemaakt die erg in de smaak viel.
Morgen vroeg gaat Daisy weer het veld in en maandag om 04.00 uur vertrekken Oliver, Evelyne en ik richting Zimbabwe.
Ik weet niet wanneer ik dan weer een bericht zal kunnen plaatsen. Tot de volgende keer.
14 september 2008
Namibië - Windhoek
Laatste dag in Windhoek
Tja, het is alweer de laatste dag. Precies een week geleden ben ik hier aangekomen. Voor mijn doen was het een
heerlijk rustige week. Geen spannende avonturen. Vanmorgen is Daisy vertrokken. Haar zie ik niet meer.
Oliver heeft Evelyne en mij naar de kerk gebracht. We mikten op een dienst die om 10.00 uur begon, maar in vrijwel alle kerken was de dienst al om 08.00 of 09.00 uur begonnen. Dus op naar de pinkstergemeente in Katutura waar we gisteravond te laat kwamen. Die begon wel om 10.00 uur.
Evelyne die een fotoreportage wil maken van het dagelijkse leven vanuit een positieve benadering, is natuurlijk zeer geïnteresseerd. Uiteraard heeft ze eerst toestemming gevraagd om te fotograferen, maar die werd geweigerd. Ik heb toen degene die verantwoordelijk was benaderd en heb geprobeerd het uit te leggen zonder aan te dringen. Uiteindelijk mocht ze na de preek fotograferen.
Aan het einde van de dienst kwam er iemand naar ons toe met een e-mailadres. Als er een reportage kwam, wilden ze daar inzicht in hebben, want eigenlijk willen ze geen publiciteit. Ze willen het op de manier doen, zoals God het wil. Ik was een beetje confused. Natuurlijk respecteren we hun beleid, maar dit is toch ook onderdeel van het dagelijkse leven? En mag je niet op een goede manier gebruik maken van de media? Als ik het verkeerd zie, zal mijn pastor het mij uitleggen.
Oliver maakt van die lekkere vis voor ons klaar. Ik moet ook nog inpakken. Vanavond wordt het grootste gedeelte al
in die bakkie (pick up) geladen en dan vroeg naar bed, want we willen al om 03.00 uur vertrekken om op tijd de
grens, die om 18.00 dicht gaat, over te kunnen. Deze keer zal ik de gelegenheid hebben de Victoria vallen bij
maanlicht te zien. Dat moet een geweldige ervaring zijn.
Tot de volgende keer. Ik weet niet wanneer. Misschien in Harare.
16 september 2008
Zimbabwe - Victoria Falls
Op doorreis
Hallo,
De aanvankelijke weigering om foto's te maken tijdens de kerkdienst en met name het argument heeft me nog een hele tijd beziggehouden. Ik was steeds op zoek naar antwoorden om hun standpunt te rechtvaardigen. Temeer, omdat ik in alle andere landen tijdens de diensten van de meest uiteenlopende kerken naar hartelust kon fotograferen en filmen.
Zondagavond heeft Oliver weer van die heerlijke vis voor ons klaargemaakt. We hebben opgeruimd, bakkie ingeladen en de wekker op 02.00 uur ingesteld. Oliver heeft nog de hele nacht gespookt in het huis, op zoek naar van alles en nog wat. Zijn memorycard voor de camera vond ik voor hem, nadat ik op zijn aanwijzingen alle vakken van de laptopbag had leeggehaald. Ik ben op een logischere plek gaan zoeken, nl. in de camerahoes. Hij is aandoenlijk chaotisch en herinnert me voortdurend aan iemand die ik heel goed ken. Als het rijden maar goed gaat met zoveel gebrek aan slaap.
We hebben een heleboel kilometers voor de boeg en willen op tijd aan de grens met Botswana zijn, die om 18.00 sluit. We gaan eerst in gebed en vertrekken uiteindelijk om 04.00 uur. Ik zit of liever lig heel comfortabel achterin die nu overdekte bakkie op een matras met deken en kussen, naast alle proviand, levensmiddelen voor de familie en andere bagage. Heb Oliver beloofd te rijden als hij moe wordt. Evelyne zit echter zo graag achter het stuur dat ik zonder alteveel schuldgevoelens heerlijk achterin blijf liggen. Als ze me bij elke stop maar op tijd bevrijden, want dan is het snel heet. Tijdens het rijden heb ik de raampjes open.
We zijn net op tijd aan de grens. Ook de grensovergang naar Zimbabwe verloopt probleemloos en na negenen komen we aan bij de tante van Oliver in Vic Falls, waar we zullen overnachten. Een hartelijke begroeting volgt, want wij hadden elkaar vorig jaar in Shurugwi ontmoet. Haar schoondochter bij wie ze tijdelijk is, is niemand anders dan Skippy (nickname) van de pre-wedding vorig jaar. Evelyne en ik krijgen een kamer toegewezen en slapen er heerlijk op de vloer.
De volgende morgen bezoeken Evelyne en ik De Victoria vallen. Ik heb de eer haar gids te zijn. Daarna willen we naar Livingstone in Zambia, nemen bij de grens een taxi, maar als we Zambia binnen willen, blijkt dat we elk $50 moeten betalen. Dat vinden we een bezoek van twee uurtjes niet waard en keren onverrichterzake terug. Het is dezelfde grensovergang waar de grenswacht mij vorig jaar een nacht in de gevangenis wilde stoppen.
Als Evelyne wat gaat rusten, gaan Oliver en ik naar Mrs. Ntiti, ook een bekende van vorig jaar, met de pleegdochters met die mooie namen; Primrose, Ruth, Eva-Hope, Precious.... Edina is in Mozambique op zoek naar werk.
Mrs. Ntiti kookt sadza voor ons met die heerlijke groenten waarvan ik vorig jaar alleen maar heb kunnen proeven vanwege de darmklachten.
Nu zijn Oliver en Evelyne op een sunsetcruise. Ik heb er vorig jaar twee gemaakt, dus zie ik er nu vanaf en ben dit
internetcafé ingedoken. Vanavond gaan we weer naar de vallen voor de moonlight walk. Driemaal is scheepsrecht. De vorige keren was ik er niet in de juiste periode. Het is nu net volle maan geweest en vanavond is de laatste lunawalk.
Morgen vertrekken we naar Shurugwi.
22 september 2008
Zimbabwe - Vic Falls, Bulawayo, Gweru
Een paar dagen geleden
Daar ben ik weer. We moeten even terug.
Op de route van Windhoek naar Vic Falls, +/- 1400 km., 17 uren lang, passeren we Rundu, waar ik 10 jaar geleden bij
Daisy logeerde. We ontmoeten er Concilia want ik moet haar een pakje van Daisy overhandigen. Ik was ervan uitgegaan dat het in Gweru moest gebeuren waar ze haar huis heeft. Het pakje zit dus onbereikbaar in mijn koffer, die als eerste was ingeladen. Concilia is zo teleurgesteld dat ik over alle proviand en andere bagage klim en blind in de koffer graai tot het bewuste pakje is gevonden. Dit gebeurt allemaal met de hete adem van Oliver in mijn nek, want hij wil op tijd aan de grens zijn. Concilia is blij. Eind goed, al goed, dat weten jullie intussen al.
Terug naar Vic Falls waar ik op Evelyne en Oliver wacht, die een sunsetcruise maken. Ik moet ineens aan de kat denken die, dat hoorde ik later van Oliver, in Katutura of elders onopgemerkt in de wagen was gestapt. Ik heb hem of haar niet gezien dus heb ik alleen visioenen van een zwervende kat die moet zien te overleven. Oliver heeft hem namelijk gewoon ergens vrijgelaten.
's Avonds gaan we terug naar de vallen voor de moonlightwalk met een gids. Het is een internationaal gezelschap. Ik hoor Russisch, Japans etc. We aanschouwen de regenboog, nu niet door de zon maar door het maanlicht. Een onvergetelijke ervaring.
De baby van Skippy is ziek en huilt de hele nacht. Van lieverlee begint ook Sam, haar zoontje van drie te huilen. In de ochtend wordt ze door Oliver naar het ziekenhuis gebracht en er meteen opgenomen. Ze heeft ernstige bronchitis. Vóór we vertrekken, bezoeken we haar en Skippy in het ziekenhuis. Het gaat gelukkig al wat beter, hoewel ze met haar hoofd in een glazen kastje rustig ligt te slapen.
Dan volgt weer een lange, lange rit naar Shurugwi. We bezoeken familie in Bulawayo en Gweru. Het is erg leuk om vele bekenden van vorig jaar te ontmoeten, wat steevast gepaard gaat met een hartelijke omhelzing.
In Gweru, in het huis van Concilia treffen we haar man ziek aan. Hij heeft hoge koorts en is behoorlijk ziek. Ze denken aan malaria.
We eten er zelfgebakken brood, zo uit de oven. Ook hier tref ik een heel lieve kat aan. Ze houden van hun dieren, ook al is het niet zo'n metgezel als bij ons.
22 september 2008
Zimbabwe - Shurugwi
Weerzien in Shurugwi
Donderdag 18 september: Het is al 23.00 uur geweest als we in Mananugo village in Shurugwi aankomen. We laten de bagage in de wagen, frissen ons op en gaan naar bed. Ik slaap buiten onder de sterrenhemel met de nog bijna volle maan en geniet er als vanouds. Alles is zo vertrouwd.
De volgende dag heet iedereen ons hartelijk welkom. Oliver neemt Evelyne en mij mee voor een lange wandeling in de brandende zon langs familie en door de velden naar de rivier waar de eerste aanleg van het irrigatiesysteem begint. Hij is in zijn enthousiasme niet te stuiten en vertelt, verklaart aan een stuk door. Evelyne en ik worden steeds stiller en sloffen een beetje achter hem aan. We zijn uitgeteld, kunnen geen informatie meer opnemen. Op een gegeven moment zegt Evelyne dat ze het niet meer trekt en teruggaat. Terecht, al zou ik het een beetje vriendelijker hebben gezegd. Ik verklaar me solidair en krijg Oliver zover dat hij het bezoek aan de chief uitstelt tot later in de middag, en na een lunch bij zijn ouders, genieten we van een welverdiende rust. Ik spreid voor mezelf een mat en matras in de schaduw van de lodge. Er waait een heerlijke bries. Evelyne slaapt binnen.
's Avonds leggen we het voorgenomen bezoek aan de chief af en brengen de invitatie voor de function morgen over. De voor hem meegenomen zonnebril zet hij niet meer af, hoewel het al donker is.
Sinds we er zijn, is er geen elektriciteit geweest. Het is behelpen met kaarsen en zaklantaarns. Elke avond slaap ik onder de schitterende sterrenhemel.
De Chief van Shurugwi, Zimbabwe
Vrijdag 19 september: Vandaag is de grote dag. Het irrigatiesysteem wordt officiëel ingewijd. Er is een hele ceremonie aan verbonden. Oliver neemt het programma met mij door. Ik let goed op waar hij het heeft opgeschreven om te weten wat ik moet helpen zoeken als hij het kwijtraakt. Maar goed ook, want niet veel later klinkt:" Margot, I can't find my notebook".
Eerst bezoeken we
de school. We worden door alle leerlingen en leerkrachten met gezang
verwelkomd en krijgen er een rondleiding. De hulpvraag is groot.
Toiletten die niet afgebouwd kunnen worden, een motorpomp om de schooltuinen van water te voorzien, de bibliotheek die een update
behoeft, teveel om op te noemen. De balpennen van de bloedbank in
Utrecht vinden er een goede bestemming en het snoepgoed zal uitgedeeld
worden.Als we terugkomen
is er vóór de lodge een tent opgezet. De eerste gasten hebben zich al
aangediend. Dan breekt er paniek uit. Een heel belangrijk onderdeel van
het irrigatiesysteem is zoek. Velen helpen mee. Deze keer bemoei ik me
er niet mee. Ik had alle bagage uitgeladen, behalve het
irrigatiemateriaal. Dat was Olivers aandeel. Ik heb hem al mijn
reiswekker ter beschikking gesteld, omdat hij zijn horloge kwijt is.
Alles komt goed. Van de hele ceremonie komt er een apart verslag met beeldmateriaal voor de donateurs.
Gebed, zang, speeches, lunch... en dan heb ik de eer samen met de chief het lint door te knippen. Het water spuit uit een pijp en uit een sprinkler.
Aan het eind is iedereen voldaan en aan rust toe.
22 september 2008
Zimbabwe Harare, Nheta Village Chieftown
Na de inwijding
Zaterdag 20 september: Voor we naar Harare vertrekken, willen we de dienst in de kerk bijwonen, die om 09:00 uur begint. Oliver zal ons brengen, samen met zijn moeder en nog een paar mensen.
Als het allang tijd is om te vertrekken, is Oliver nergens te bekennen. Zijn moeder roept ons om maar te gaan lopen. Ze wil niet langer op hem wachten. We doen de lodge veilig op slot. De zon schijnt al krachtig. We hebben te doen met zijn moeder, die geplaagd wordt door artritis en met een wandelstok de 2 à 3 kilometers aflegt. We zijn al een heel eind op weg als een van de werkers ons inhaalt; we hebben Oliver in de lodge opgesloten, onbewust van het feit dat hij zich in de slaapruimte of badkamer annex bergruimte bevond. De sleutels worden overhandigd, zodat hij uit zijn benarde positie kan worden bevrijd.
In de kerk worden we welkom geheten en toegezongen. Het is een fijne dienst met bijbelstudie en mooie zang. Mogelijk om ons tegemoet te komen vindt het e.e.a. in het Shona en Engels plaats.
We hebben al ingepakt voor de reis naar Harare. Na de lunch gaat een oom voor in gebed en bezoeken we nog een familielid dat gisteren niet aanwezig kon zijn. Er rijden een paar dames mee, onder wie een oudere tante. Zij stapt als laatste in Gweru uit om naar een nicht te gaan. Daar aangekomen lijkt er niemand thuis te zijn en het is al donker. Oliver toetert, ze rammelen aan het hek dat op slot zit. Uiteindelijk besluiten Oliver en Evelyne haar over het hek heen te helpen, wat heel moeizaam gaat. Ik heb al visioenen van die arme oude vrouw die de hele nacht buiten zit te wachten, omdat de bewoners weg zijn. Als ze al met een been over het hek is, stagneert het. Het is gewoon te hoog om aan de andere kant af te stappen. Dan schiet mij de grote jerrycan in de wagen tebinnen. We tillen die over het hek en door het gaas heen, houd ik die stevig vast, zodat ze een afstapje heeft en met moeite doch veilig aan de andere kant belandt. Intussen kijkt al een hele poos iemand vanachter de gordijnen toe, die geen aanstalten maakt om haar binnen te laten. Arm mens, misschien komt ze onaangekondigd bij rijkere familie--gezien de staat van het huis--die helemaal niet blij is met haar bezoek.
We vervolgen onze reis en komen na elven bij Agnes en Gilbert in Harare aan. Traditiegetrouw zorgen ze nog voor een maaltijd. Het is heel vertrouwd. Ik vraag meteen naar de buurmeisjes die vorig jaar mijn haar hebben gevlochten en ben zeer geschokt als Agnes vertelt, dat de meest deskundige van het drietal vorige maand, na een miskraam, is overleden, 19 jaar jong. Ze is niet op tijd naar de dokter gegaan of wegens geldgebrek helemaal niet. In de kleine woon-/slaapkamer waar ik hen vorig jaar heb bezocht, is ze gestorven. Agnes heeft nog een oud gordijn gebracht om over de kist te leggen. Dit zou toch niet mogen gebeuren. De volgende dag spreek ik haar nabestaanden aan en betuig mijn medeleven.
Deze keer slaapt Evelyne in Tanaka's bed. Agnes en ik, met Takudzwa tussen ons in, slapen op de vloer. De hele nacht door wordt er nu eens een beentje, dan weer een armpje over mijn buik of hals gegooid.
Zondag 21 september: Ik krijg mijn favoriete pindakaasmaispap voorgeschoteld, die ik met smaak opeet. Alle meegebrachte cadeautjes en levensmiddelen worden overhandigd. Takudzwa is verguld met de mooie tas die ze van Evelyne krijgt en stopt er meteen alle andere cadeautjes in.
We gaan met Agnes op weg naar Nheta village, het geboortedorp van haar en Daisy om haar moeder, broer en andere familieleden te bezoeken. Agnes en Takudzwa gaan mee. Tanaka moet de volgende dag naar school en aangezien we er blijven overnachten, blijft hij met Gilbert thuis. Zoals overal, worden we allerhartelijkst ontvangen. Ik ontmoet er weer vele bekenden van de bruiloft.
Tegen zonsondergang klimmen we naar het hoogste punt vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over het gebied. Het is goed te merken dat de lente een aanvang heeft genomen. Vooral in de hogere gebieden staan de bomen in het prille groen en overal staan de Jacaranda bomen in volle bloei. Het is een grote paarse pracht.
Van een tante hebben we een levende kip gekregen, die voor het avondeten wordt geslacht. Bij een brandende kaars zit Freddy, Daisy's broer, de krant te lezen en schrijf ik mijn verslag. Er gebeurt zoveel dat ik het up to date moet houden, want ik weet niet wanneer ik weer de gelegenheid heb om een bericht op mijn weblog te plaatsen.
Evelyne en ik mogen in de kamer van Daisy's moeder, Oliver in de kamer ernaast en Agnes en Takudzwa op matrassen in de woonkamer. Het voordeel van geen elektriciteit is, dat je vroeg naar bed gaat en weer vroeg opstaat. In de nacht moet ik hoognodig. Ik heb mijn plas al een hele tijd opgehouden, maar aangezien het nog geen 02:00 uur is, besluit ik toch maar te gaan. Het duurt nog lang voor het dorpje weer tot leven komt. Evelyne maakt van de gelegenheid gebruik, om Agnes niet nog een keer te storen. De volgende morgen blijkt, dat die er helemaal niets van gemerkt heeft.
Dan is het weer tijd om afscheid te nemen. Afscheid nemen is een beetje sterven luidt een gezegde. Zo voelt het voor mij helemaal niet aan. Ik ben blij zoveel bekenden weer te zien, maar het gaat verder en ik heb mogelijk nog een spannende tijd in het vooruitzicht. Het is goed zo. Iedereen verzamelt zich in de woonkamer. Er wordt gezongen en gebeden en dan gaan we op weg, terug naar Harare.
22 september 2008
Zimbabwe Nheta Village, Harare
Terug in Harare
Maandag 22 september: We laten Nheta village achter ons. Bij een riviertje is men bezig water in twee grote
tonnen op een ossenkar te laden. Een prachtig plaatje, dus stappen we uit. Ze schijnen problemen te hebben de
kar in beweging te krijgen. Er is nogal wat hoogteverschil en er liggen veel stenen op de weg. Oliver en een jongeman die een stuk met ons meerijdt, proberen te helpen, maar het gaat niet. De vracht is duidelijk te zwaar
voor de twee ossen. Je ziet de beesten tot bloedens toe lijden. Ik kan het niet meer aanzien en barst in snikken uit. Ik wist niet dat ik dat nog kon; dacht dat ik geen tranen meer had. Maar die weerloze dieren zo te zien lijden is mij teveel. Ik zou het liefst de man die daarvoor verantwoordelijk is persoonlijk voor die kar spannen. Als het ook Oliver teveel wordt, snijdt hij met een mes de leidsels of wat dan ook door en bevrijdt de ossen. Hun rug ligt open. Zullen ze wel de nodige verzorging krijgen? Gaan ze het niet gewoon weer proberen? Ik moet er niet aan denken.
We vervolgen onze weg en even later komen we een auto met panne tegen. Daarin bevindt zich een doodzieke vrouw. Haar zuster heeft haar opgehaald om haar naar het ziekenhuis te brengen. Ze is niet eens in staat te lopen en wordt op de rug naar onze wagen gedragen. Ik dacht niets meer te weten van mijn opleidingen bij het Rode Kruis, maar ineens komt alles weer naar boven. We zorgen ervoor dat ze kan liggen en ik zorg zo goed en kwaad als het kan voor haar. Ze heeft duidelijk dorst en drinkt bijna een heel flesje leeg. Gedoseerd natuurlijk, maar ze kan gelukkig nog aangeven wanneer ze wil spugen of drinken. Met haar zus, diens zoontje en het meegebrachte eten wordt ze bij het ziekenhuis in Hwedza afgeleverd waar drie ziekenbroeders de zorg overnemen.
In Harare aangekomen, halen wij eerst mijn ticket bij African Airlines op. Ik wil graag naar Rado Art waar ik vorig jaar mooie handbeschilderde stoffen had gekocht. Evelyne heeft beroepsmatig ook interesse. Kunst is immers verbonden met het dagelijkse leven. Als ik moet afrekenen, komen we er niet uit. Het is very confusing om de triljoenen in dollars om te zetten. Het oude geldsysteem wordt nog naast het nieuwe gehanteerd. Als ik meer dan $440 moet betalen voor drie kleedjes en een paar oorhangers, zie ik ervan af. Ik denk dat het $44 moet zijn, niet goedkoop, maar aannemelijker. In hetzelfde internetcafé van vorig jaar waar het toen nog heel druk was, is het bijna leeg en er staan maar een paar computers. $8 per uur, hoe jammer ik het ook voor hen vind, dat doe ik niet. Ik heb uren nodig.
In de artsenpraktijk van Olivers broer mag ik van de laptop gebruik maken en daar ben ik hem heel dankbaar voor. Nu zijn jullie weer up to date. Oliver haalt me 's avonds weer op. Net kwam de wachter bezorgd vragen of hij mij iets te eten moest brengen. Als ik bedenk hoe de bevolking onder de economie lijdt, mag ik gerust wat vasten. Sinds vanmorgen heb ik niet meer gegeten, maar dat geeft niet.
Morgen vroeg vertrek ik via Johannesburg naar Phalaborwa waar ik wordt opgehaald voor het monkey rehabilitation centre. Dan begint een heel ander aspect van de reis. Het is nauwelijks voor te stellen.
29 september 2008
Zuid-Afrika, Riverside
Bij de apen
Ik heb dus op de laptop van Olivers broer mijn verslag kunnen bijwerken. Oliver en Evelyne hebben door een misverstand een hele poos elders op mij gewacht. Julia, de vrouw van de broer heeft eten voor mij meegegeven en Gilbert heeft lekker gekookt. We gebruiken gezamenlijk de laatste maaltijd. Eerst ga ik even bij de buren langs om de meegebrachte cadeautjes te brengen. Gilbert gaat mee om te vertolken.
 Luchthaven Phalaborwa
Het is nog een uurtje rijden naar de bestemming Riverside langs vele sinaasappel-, mango- en bananenplantages, soms ten dele door brand verwoest. Vandaag is het erg warm. De zon schijnt genadeloos aan een onbewolkte hemel. Onderweg vertelt Kate ons al het e.e.a. en Amanda en ik krijgen er nog meer zin in. Vooral als we horen over Freddy, de babybaviaan die nog 24 uur verzorging behoeft. Elke dag heeft een andere vrijwlligster (ja tot nu toe alleen vrouwen) de taak van zijn mommy. Hij wordt echt als een baby verzorgd en moet ook 's nachts in zijn mand bij je slapen, want soms heeft hij ook een nachtvoeding nodig. Zaterdag ben ik aan de beurt. Morgen heeft Cheryl, mijn cabingenote de taak, dus kan ik het van haar afkijken, hoewel ik de enige ben met expertise in babyverzorging.
 Als we aankomen maken we meteen
kennis met de anderen, drie dames uit
Engeland, en natuurlijk met Freddy
want hij is 24 uur bij zijn surrogaatmom-
my. Hij is duidelijk aanwezig, klimt op en
af op de eveneens aanwezige honden,
vijf stuks, buitelt, bijt in hun achterpo-
ten en in hun oren. Ik ontkom niet aan
de indruk dat hij ADHD heeft.
Nadat ik mij geïnstalleerd heb, maak ik
een wandeling langs de apenverblijven.
Door het gaas heen raken ze mij aan,
knijpen, soms zacht maar ook wel eens hard, in mijn huid en ruiken aan hun handen. Hun manier van kennismaken.
Om 15.30 is het voedertijd. Het is een grote beestenboel. De honden Max, Benji, Goofy, Mimi en Huncher, de kat Bobbie of Poppy, ik ben er nog niet uit. Ze loopt met iedereen mee die ze tegenkomt. Benji heeft mij, net als de familiehond in Suriname, tot zijn bezit bestempeld. Hij eist mijn aandacht op als ik die aan Freddy schenk en gaat midden in diens mand staan of komt met zijn volle gewicht op mij zitten. Het is een Boerebull, nog een pup maar al net zo groot als Max die 4 jaar oud is. Een poot weegt al een paar kilo's.
In de keuken zwaaien Johannes en Maggie de scepter, zeer vriendelijke Zuidafrikanen.
Na de heerlijke macaronischotel van Johannes trek ik me al gauw terug. Morgen om 06.00 u. opstaan. Vóór 07.00 u. moeten we aantreden. Net krijg ik het bericht binnen dat de man van Concilia is overleden. Thuis in Gweru was hij erg ziek. Toen we er weer langs kwamen hebben we hem nog in het ziekenhuis opgezocht. Hij was er stukken beter aan toe en zou de volgende dag worden ontslagen. Zo erg voor Concilia.
woensdag 24 september. 's Ochtends is het koud, maar al snel wordt het warm, zelfs heet. Na de ochtendtaak gaan we naar het dichtstbijzijnde stadje Tzaneen. Katie moet er boodschappen doen. Bij de fabriek halen we overgebleven brood op. Alle kantoren etc. sluiten vroeg, want het is de nationale braaidag, dus valt er niet veel te doen.
's Middags na de lunch hebben we de taak de dieren aandacht te schenken. Ik zit een poos in de babycage. Geleidelijk aan komen ze voorzichtig dichterbij. Deze nacht heeft Bobbie mijn cabin ontdekt en slaapt de hele nacht bij me. Eigenlijk hoort ze in de grote zaal waar de andere meiden slapen. Ze moet er de muizen vangen. De meisjes zijn er niet zo blij mee, want ze houdt ze uit de slaap door dicht tegen ze aan of bovenop ze te gaan liggen. Nu zijn ze een nachtje bevrijd en missen haar absoluut niet. In plaats van zaterdag ben ik morgen Freddy's mom. Hij heeft me nog niet helemaal geaccepteerd. Is alleen blanken gewend en mogelijk door een donker iemand mishandeld.
Donderdag 25 september. Naast de taak Freddy's mommy te zijn gaan de activiteiten gewoon door. 's Morgens
moet ik de babycage schoonmaken, samen met Charlotte (Charlee). Ik word twee keer gebeten door de brutaalste.
Freddy heeft me nu helemaal geaccepteerd. Het is erg leuk om voor hem te zorgen. Net een mensenbaby, zij het
een, die al kan rennen en springen, met ADHD. De honden kijken op noch om, als hij op ze springt en in hun bijt. Soms spelen ze met hem. Ik heb hem gewassen. Hij ziet er nu een stuk schoner uit. Om zijn neus zat aangekoekt eten of vuil en aangekoekte poep aan zijn roze billen.
Morgen vertrekken we om 03.00 u naar het Krugerpark en blijven er een nachtje kamperen.
Vrijdag 26 en Zaterdag 27 september. We vertrekken uiteindelijk rond 04.00 u. Zodra we het park binnenrijden mogen we niet meer slapen. De tweedaagse gamedrive valt een beetje tegen. Het park is zo groot. Je rijdt er tientallen kilometers zonder iets tegen te komen. Ik ben alleen meegegaan vanwege de nieuwe ervaringen. In Kenya, Tanzania, Namibië, Botswana en Zimbabwe ben ik al aan mijn trekken gekomen. De night drive is erg leuk en sfeervol. Ik mag aan een kant van de safariwagen de lamp bedienen. Alert als ik ben in Suriname op oplichtende hondenogen op straat, kost het mij weinig moeite het een na het andere dier te spotten. Bijvoorbeeld een civetkat, ratten die met hun dikke lijven dicht tegen elkaar aan een goed heenkomen zoeken. Ik dacht dat het Mongoos waren maar de gids meent dat het ratten zijn. Dan ziet iemand aan de andere kant van de wagen een leeuwenstel dat aan het paren is. Dat gebeurt om de 15 minuten, 7 dagen lang zonder eten.
's Nachts begint het te stormen. In de tent lijkt het alsof apen van buitenaf steeds tegen me duwen. Mijn botten zijn te oud om op deze manier goed te kunnen slapen op een smal, heel dun schuimrubberen campingzeiltje, dus sta ik om 04.00 maar op, doe de afwas van de vorige avond, verzamel de stoelen die zijn weggewaaid en neem een heerlijke douche.
Zaterdag zijn er vanwege de harde wind nog minder dieren te spotten. De Nightdrive en het kamperen met hyena's bij de tent waren evenwel een leuke ervaring. Gelukkig waren de hyena's aan de goede kant van het hoge hek.
's Avonds op Riverside hebben we weer een braai en dan ga ik meteen naar bed.
Zondag 24 september. Ik ben de hele dag ziek en blijf in bed. Iets niet goed gevallen, water uit een verkeerde kraan, ik weet het niet.
Maandag 29 september. Hoewel nog wat slapjes, pak ik mijn taken weer op. Ik moet de kliniek en de operatiekamer schoonmaken. Ik geloof dat die nog nooit zo schoon zijn geweest.
Nu ben ik in de stad en kan mijn weblog bijwerken.
Doei en bedankt voor de leuke reacties.
8 oktober 2008
Zuid-Afrika, Johannesburg
Even bijpraten
Terug naar dinsdag 30 september. Ik ben nog steeds gammel en gauw uitgeput, maar volbreng toch mijn ochtendtaak. De rest van de dag neem ik vrijaf en slaap veel. Begin een klein beetje trek te krijgen, maar kan heel weinig eten. Freddy, de babybaboon, en ik zijn de beste maatjes. Ik krijg steeds kusjes van hem. Benji, de boerebull, is niet weg te slaan. Als we aan tafel zitten, is hij altijd mijn voetenbankje, zeg maar gerust voetensofa.
woensdag 1 oktober. Nog behoorlijk slap. De meiden ontzien me wel. Toch een voordeel als je oud bent. We heb-
ben er een babybaboon bij, Harry. Ik bied aan te babysitten zodat de meisjes gezamenlijk naar de stad kunnen. Als ik hun flesjes ga klaarmaken, hangt er een schreeuwende baby aan mijn been en een aan mijn shirt. Ik knoop de kleinste in een doek om mijn middel en installeer me later op het grasveld. De babes spelen leuk met elkaar, hoewel Freddy duidelijk dominant is. Hij pakt steeds de fopspeen of de fles af. Benji eist ook mijn aandacht op, maar is heel lief voor de babes.
Laat in de middag helpen we monkey's uit de quarantaine te verplaatsen. Het vangen en verdoven doen de jongens. Wij registreren het chipnummer en brengen de verdoofde apen over.
Het rommelt nog erg in mijn tommy. Sla de stew van Johannes maar over en beperk me tot een groene papaja met zout. Ook zorg ik ervoor, dat ik veel water met zout en suiker drink. Vanmorgen heb ik twee gekookte eieren gegeten en dat laat zich nu merken. Gelukkig hoef ik mijn cabin met niemand te delen. Cheryl is al vertrokken.
Ik heb Bobbie al een paar dagen niet gezien. Hoop dat de meisjes haar niet ergens hebben opgesloten want ze moeten niets van haar hebben.
Donderdag 2 oktober. De dagen rijgen zich aaneen. Voor degenen die niets met dieren hebben, is dit niet interessant. Hokken en andere verblijven schoonmaken, tweemaal per dag voer klaarmaken en toedienen, alles in het groot. Op dit moment zijn er geen andere werkzaamheden zoals onderkomens bouwen, in de tuin werken etc. Na de ochtendtaken blijven we tot de middagtaak bij het zwembad. Het is heet. Ik zoek een plekje in de schaduw. De babes buitelen en plassen over me heen.
's Nachts nemen de meisjes Harry en Freddy over want zaterdag willen ze graag uit en ik ben bereid te babysitten
tot zondagmorgen, onder de voorwaarde dat Harry een pamper omkrijgt. Freddy blijft wel in zijn mand slapen, maar Harry gedraagt zich net een verwend nest. Hij spookt de hele nacht en wil je steeds vasthouden en bij je slapen, voorzover hij werkelijk slaapt. Ze mogen overdag over me poepen en plassen, dat is tot daaraan toe. Freddy plaste zelfs op mijn hoofd en ik had net mijn haren gewassen en ingevlochten. Van mijn bed moeten ze echter afblijven. Poep en plas daarin gaan me net een brug te ver. Ik ben tenslotte geen aap. Bobbie mag wel op mijn bed en dat doet ze regelmatig. Verder wil ik geen stinkende dekentjes in mijn cabin als ze afgeleverd worden, dus schone dekens in de mand. Lulu is een schatje. Ik heb haar met een dekentje en knuffeltje een plek in mijn cameratas gegeven en die mag naast mij op bed. Ze moet elk uur, zo niet eerder, haar fles. Ze komen aan met een batterij klaargemaakte flessen. Ik hoef er alleen het water bij te doen en heb daarvoor een waterkoker uit de keuken gehaald. Dat belooft wat te worden. Harry spookt de hele nacht. Zijn ogen vallen dicht maar hij wil niet slapen. Hij krabt zich voortdurend en zet meteen een keel op als je hem ergens neerplant. Ik kan de geluiden die hij voortbrengt niet meer uitstaan. Als ik zo'n mensenbaby had zou ik die subiet weggeven. Toch kan ik het niet nalaten hem te knuffelen. Wat een onvergetelijke ervaring.
Over geluiden gesproken, het is dag en nacht een kakafonie. De wilde monkey's op het terrein en de daken, kikkers, veel kikkers die heel hard kwaken, sjirpende krekels, peulen aan de bomen, die met een enorme knal openspringen, de hele dag door allerlei vogelgeluiden. De kwart-voor-drie vogel laat zich niet onbetuigd.
Jeugdherinneringen komen naar boven. Ik droomde dat ik olijven ging kopen bij Tant' Tina. Zij had de lekkerste van heel Nickerie. Ineens krijg ik trek in gevlochten brood met een lichte anijssmaak, dik besmeerd met gezouten Wijsmanboter.
Was dat brood van Tante Marie of van vrouw Agnes?
Tot de volgende keer.
8 oktober 2008
Zuid-Afrika, Johannesburg
Nog steeds bijpraten
Ik was even bang dat ik mijn vorige bericht kwijt was, maar gelukkig werd het verzonden net voor mijn tijd op was.
Zondag 5 oktober. Op zondagmorgen heb ik drie vrijwel slapeloze nachten achter de rug. Ik ben vroeg op want al om 05.30 u. roepen de babes om hun melk. Ik was mijn beddengoed en hang mijn kussen en dekbed te luchten op. Vanavond slaap ik in een heerlijk fris bed zonder beestenboel om me heen.
Als ik met Amanda de quarantaine schoonmaak, kan ze het weer niet nalaten mij aanwijzingen te geven. Dat gaat al bijna twee weken zo. Engels is de voertaal. Gisteravond vroeg ik iemand iets en zij vond het nodig het antwoord voor me te vertalen. Heel vriendelijk heb ik haar duidelijk gemaakt dat ik wel Engels versta. "Ik wil alleen maar helpen", antwoordde ze. Mijn tenen kromden zich. "Well, don't" denk ik. Vanmorgen bij de zoveelste onnodige aanwijzing wordt het me teveel. Gevaarlijk rustig vraag ik haar erop te letten dat niet steeds te doen. Ze antwoordt: "Doe het dan alleen" of iets in die geest en loopt kwaad weg. Ik maak in alle rust en peace mijn taak af. Waarom heb ik steeds met Nederlanders deze ervaring? Ik denk aan die Namibiér die zei:"Vandaag leren ze iets van jou en morgen komen ze je onderwijzen wat ze gisteren van jou geleerd hebben". Dat is natuurlijk generaliserend maar schuilt er niet een kern van waarheid in? Ik heb die betweterigheid in elk geval meer dan eens aan de lijve ondervonden.
Overmorgen zit het er hier weer op. Ik heb mijn koffer gereorganiseerd, mijn ondergeplaste tassen gewassen, de cabin schoongemaakt. Het bed geurt naar sunlight zeep. Ik ben klaar voor de volgende ervaring.
Maandag 6 oktober. Heb net afscheid genomen van Charlee. Ze gaat nu voor twee maanden naar China. Het was leuk met haar samentewerken. Hoewel niet ouder, is ze een stuk verder dan de anderen en gaat met respect met mensen om. Is net afgestudeerd in New Science en wil twee jaren lang de wereld verkennen. Ik wens haar het allerbeste toe.
Vandaag ga ik naar de stad. Kennelijk hadden ze gehoopt dat ik weer zou oppassen, maar het is mooi geweest. Heb al een tijd niets aan mijn weblog kunnen toevoegen. Helaas is er geen internettoegang, waarschijnlijk vanwege het bewolkte weer, zegt Matthew. Het heeft ook even gemiezerd. In die bakkie op weg naar de stad en terug, staat Matthew erop dat ik in de cabine zit. Het arme jong (21) heeft een luisterend oor nodig. Het valt niet mee om leiding te moeten geven aan een stel betweters. Ik vind dat hij het goed doet, spreek mijn bewondering daarvoor uit en dat geeft hem duidelijk een oppepper. We roddelen gezellig een beetje. Gedeelde smart hè! We dachten allebei dat het misschien ook wel aan ons kon liggen. Kortom, ons gesprek geeft ons beiden een good feeling.
Dinsdag 7 oktober. Ik neem afscheid van iedereen, niet te vergeten mijn vrienden Benji, Max, Bobbie, Goofy, Mimi, Harry, Freddie, Lulu en mijn favoriete vervet die nog in de kliniek verblijft. Hij vindt het heerlijk om geaaid te worden en drukt zijn lijf meteen tegen de kooi als ik bij hem kom zitten. Ik wens de nieuwe vrijwilligers een goede, vruchtbare tijd toe en laat alles achter me, op naar het nieuwe. Alleen Amanda moet ik meenemen.
 
Johannesburg, drie dagen oriëntatie. We verblijven in het Backpackers Ritz, in een ronde zaal met acht stapelbedden. Schitterend uitzicht over een deel van de stad, vooral 's avonds. Een internationaal gezelschap, maar in onze groep bijna alleen Nederlanders. Ik besluit buiten het geplande programma de anonimiteit in te duiken en weer incognito te reizen. Op die momenten ben ik niet zo zichtbaar, zoals nu.
Vanaf 07.00 uur ben ik aan het internetten. Om 10.00 uur komt P.K., onze gids ons ophalen en dan gaat het programma van start. Onder meer het (gesloten) huis van Mandela bezoeken. Ik zal braaf meelopen.
O ja, gisteren hier nog even Charlee gezien. Leuk. Ik kijk niet na. Mijn tijd is op.
9 oktober 2008
Zuid-Afrika, Johannesburg
Soweto
Het was een heel interessante tour door Johannesburg naar Soweto. P.K. kan goed vertellen en geeft veel informatie.
Het bezoek aan het museum ter nagedachtenis van de schoolopstanden op 16 juni 1976 vond ik indrukwekkend. Een wandeling door een wijk van Soweto, uiteraard niet de slechtste, deed me denken aan de volkswoningbouwprojecten in Suriname. Aanvankelijk eendere huizen die zo mogelijk door de bezitters uitgebouwd en verfraaid worden. Deze woningen zijn gratis verstrekt maar de gedachte daarachter was minder fraai. Men wilde de zwarte bevolking gecontroleerd huisvesten.
Soweto heeft maar twee toegangswegen. Destijds moest men de vermaledijde dompas laten zien om de wijk uit te kunnen naar het werk.
 We bezoeken ook de grootste mall van
Soweto waar we een hapje kunnen eten.
Vrijwel iedereen gaat naar KFC of Mc Don-
alds. Ik ga naar Nando's en bestel lever in
een extra pikante saus met gekruide rijst.
Het smaakt voortreffelijk. Ik weet dan nog
niet dat we 's avonds georganiseerd gaan
eten, dus kan ik daar minder van genieten
omdat ik al mudvol zit. Het is er erg gezel-
lig, maar als een van de gidsen voortijdig
het etablissement verlaat omdat hij moe
is, maak ik van de gelegenheid gebruik met
hem mee te rijden. Ik ben tenslotte ook
geen twintig meer. Heb al dagen last vanmijn been en strompel achter de anderen Voor elk slachtoffer een steen
aan. Ik vermoed een peesschedeontsteking aan mijn achillespees. Heel erg pijnlijk, maar gelukkig heb ik een hoge pijngrens.
Morgen gaan we naar ons volgende project. Ik heb gehoord dat er nieuwe leeuwenbabes zijn en verheug me erop.
9 oktober 2008
Zuid-Afrika, Johannesburg
Lesedi
We zijn net terug van Lesedi voor een unieke culturele ervaring. De zuidafrikaanse cultuur in a nutshell. Het was fantastisch, wat een sfeer dankzij de aanwezigheid van een highschool. De jongelui gingen uit hun dak en het deed goed te zien en te horen dat ze hun eigen cultuur erg waarderen. De Japanners zijn alleen maar bezig te fotograferen en willen met iedereen die er anders uitziet op de foto.
Vanmorgen was de pijn in mijn been zo erg dat ik een apotheek ben binnengestapt en me door de apotheker zelf heb laten adviseren. Een alleraardigste man met wie ik op dezelfde golflengte zat. Ik heb pillen en een gel meegekregen en die geven enige verlichting. Kon zelfs nog even meedansen in Lesedi. Zie www.lesedi.com. Daar hebben we ook van een heerlijke lunch genoten, hoewel ik na vorig jaar een beetje ontzag heb gekregen voor zulke maaltijden in buffetvorm. Je weet niet hoe lang alles er al staat. Ik merk het morgen eventueel wel.
Na de lunch was het programma afgelopen en we hebben nog wat zitten napraten op het pleintje. Spontaan gingen we volksliederen zingen; de Nederlanders het Wilhelmus, P.K en een aantal scholieren the Southern African anthem, ik het Surinaamse Opo Kondreman en de Duitsers in ons gezelschap lieten zich natuurlijk niet onbetuigd. Een mooie afsluiting van de oriëntatie in Johannesburg. Morgen valt de groep uiteen, ieder naar zijn bestemming.
11 oktober 2008
Zuid-Afrika, Brits
Bij de leeuwen
Hoi,
Vrijdag 10 oktober. Vanavond of vannacht was ik al verbaasd dat ik door de thuiskomst van de jongelui, m.n. Mike en Rogier heb heengeslapen. Het is altijd een enorme herrie als zij onze gezamenlijke slaapzaal opzoeken. Ik heb dan al wat geslapen en geniet van hun grappen en grollen. Blijkt dat ze hun bed helemaal niet hebben opgezocht.
Iedereen maakt zich klaar om naar zijn volgende bestemming te worden gebracht. Met de drie Duitse meisjes, Amanda en Marry ga ik naar Ukutula, het leeuwenfokcentrum, mijn laatste station. De Duitse meisjes en ik hebben afgesproken dat we twee aan twee kamers zullen delen maar Amanda gooit roet in het eten en bezet ongevraagd de vierde plek. Ik doe niet moeilijk en betrek met Marry de derde lodge. De meisjes zijn teleurgesteld want ze hadden me als vierde Duitse ingelijfd. Misschien toch maar beter zo. Marry en ik zijn ouder en die jonge meiden kunnen een bende van de kamer maken. Jullie hadden de slaapzaal in Backpackers Ritz en in het apenopvangcentrum moeten zien. Alsof er een tornado doorheen geraasd was.
We maken meteen kennis met de leeuwen. Twee welpjes zijn net vandaag bij moeder Leeuw weggehaald. Dit gebeurt, omdat ze dan handelbaarder zijn voor research, educatie etc. Handbreeded noemt men dat. Het blijven toch wilde dieren en ze hebben scherpe klauwen. Als ze gewoon bij moeder blijven, zijn ze al binnen een jaar gevaarlijk. Hier heeft men een fokprogramma met genenonderzoek van witte leeuwen.
 De welpjes weigerden nog de fles maar aan
het eind van de middag drinken ze er al aar-
dig uit. Het echtpaar dat de farm bezit is al-
leraardigst en ook de andere medewerkers.
Tijdens de oriëntatie in Johannesburg was
een van de eerste dingen die P.K. ons op
het hart drukte, de gevestigde werkers niet
te gaan vertellen hoe het anders moet. Het
schijnt vaker problemen op te leveren en de
invasie van voornamelijk Nederlandse vrijwil-
ligers, daar zijn de vaste werkers niet altijd
blij mee en stellen zich vaak vijandig op. Ik
hoop dat de boodschap goed is overgeko-
men, vooral bij Amanda. Zelfs tijdens de ope-
ratie in het apenopvangcentrum kon ze het
niet nalaten Matthew te vertellen hoe het
beter kon. Na een hele poos, ik denk dat hij
tot 100 geteld heeft, legde hij haar rustig uit
waarom de manier die zij voorstelde toch niet de juiste was. Wat had ik een bewondering voor hem.
De farm is 260 ha groot en er lopen ook andere dieren in het wild rond, zoals giraffen, koedoe's, struisvogels, impala's, zebra's en veel slangen. Er is een grote lading wortelen binnengekomen en met een bakkie en aanhanger vol gaan we die dumpen op verschillende punten waar de dieren kunnen komen eten.
We bezoeken de oudere leeuwenwelpen. Bij een groep is er ook een jonge tijger Roger. Die is heel speels, maar kent zijn kracht niet. Hij jaagt een paar van de meiden de stuipen op het lijf door ze van achteren te bespringen.
Daarna voeren we vlees aan een andere groep. Ze hebben allemaal ringworm en we worden erop voorbereid dat we niet gevrijwaard zullen blijven. Ik hoop dat mijn tropenafkomst mij enige immuniteit verschaft.
We gaan ook mee om de oudere wilde leeuwen te voeren. Dit gebeurt eens per week. Er is een dood paard gevonden en dat wordt nu naar hen toegebracht. Felix blijft rustig wachten tot zijn harem zich tegoed heeft gedaan en dan pas is het zijn beurt. De geluiden die vrijkomen tijdens het verscheuren van het paard zijn niet aangenaam. Ook de roep van de moeder om haar welpen is hartverscheurend. Vanavond slapen die twee bij mij. Ze krijgen zo een flesje en dan morgen rond 07.00 u. weer als ze er 's nachts niet om vragen. Gillian, de eigenaresse zegt dat ze waarschijnlijk mijn moederlijke hormonen hebben bespeurd, want al gauw accepteren ze de fles, laten een flinke boer en vallen bovenop me in slaap.
Zaterdag 11 oktober. De cubs hebben zich voorbeeldig gedragen en ik heb van een ongestoorde nachtrust genoten. Hun melk hebben ze vanmorgen gretig opgedronken.
Na een heerlijk ontbijt gaan we de grote enclosure schoonmaken. Veren van de verslonden kippen, bladeren en megadrollen worden bij elkaar geharkt en verwijderd. Vier leeuwen van ruim een jaar oud volgen ons nauwlettend met de ogen. Op een gegeven moment ben ik met ze alleen en een gaat er vandoor met een grote takkenschaar die iemand heeft laten liggen. Zij of hij wil die niet teruggeven, loopt ermee weg en verschanst zich tussen de andere leeuwen. Ik had nooit gedacht dat ik eens op een groep leeuwen zou afstappen en streng zou zeggen: "geef terug" en het gewoon weer zou afpakken. Je moet ervoor zorgen dat je hen je rug niet toekeert, mag ze zelfs een mep op hun snoet geven, maar dat zou ik alleen doen als het strikt nodig was. Met een ferm "no" houd je ze behoorlijk in het gareel.
 Vandaag werken we hard. Na de lunch
gaan de vier cubs met ringworm in bad
en daarna de twee kleintjes. We heb-
ben ze Pink en Pepper gedoopt. Rock-
stars heb ik begrepen, weet ik veel.
Maar ik vind het leuke namen.
Van Willi, de eigenaar mag ik de com-
puter in het kantoor gebruiken. Ik ben
hem daar heel dankbaar voor. Heb de
indruk dat ik wel een potje kan breken
bij Willi en Gillian.
Wil proberen morgen met een of meer
van de werkers naar de kerk te gaan.
Met mijn been gaat het weer helemaal
goed. Voor ik uit Joburg vertrok ben
ik nog bij de apotheker langs geweest
om hem te vertellen dat het allemaal heel goed en snel had geholpen.
Doei
NIEUW!
14 oktober 2008
Zuid-Afrika, Brits
Nog steeds bij de leeuwen
zondag 12 oktober. Gisteravond was ik zo moe dat ik me na het avondeten heb teruggetrokken. Regelmatig hoorde ik de leeuwen brullen. Het is bijna volle maan, dus dat belooft wat. Volgens de rangers heb je dan veel inbraken van leeuwen uit de omgeving. In elk geval is het weer genieten van de Zuidafrikaanse maan, al kan ik niet buiten slapen vanwege de slangen en ander (on)gedierte.
O, wat mij bij de blanke Zuidafrikanen is opgevallen? Ze hebben een lang lijf met relatief korte benen, vooral de bovenbenen.
Ik vind het jammer dat er geen gelegenheid was een kerkdienst in Soweto bijtewonen. Dat had ik toch zo graag gewild. Ben vanmorgen met Willi meegeweest. Heb niet gevraagd wat voor kerk, want het was toch de enige mogelijkheid. De dienst was heel anders dan de vele die ik in Afrika heb bezocht, maar ik heb toch enige geestelijke voeding tot mij genomen.
Pink en Pepper poepen nu ook en dat is dus iets anders dan alleen maar flesjes geven en knuffelen. Het zal ze nog tegenvallen. Het systeem van elke dag een andere mommy hebben ze hier niet. Ben benieuwd wie gaat knuffelen en wie poep schoonmaakt. Ik zal er in elk geval voor passen alleen het vuile werk te doen.
Maandag 13 oktober. De hele nacht brullende leeuwen gehoord. Met de bijna volle maan gaan ze extra tekeer. Vanmorgen hebben we hekken geschilderd met wilde witte leeuwen op tot een decimeter afstand die nieuwsgierig kwamen kijken, gelukkig aan de andere kant van het hek. Na de lunch moesten de quads worden gewassen. Je mag er hier op rijden. Iets voor mijn zoon, Gilroy. Er was maar één tuinslang en om met z'n zessen een slang vast te houden leek ons wat overdreven dus hebben de meesten van ons een dutje gedaan of gewoon uitgerust. We hadden bijna allemaal hoofdpijn van de hitte. Bovendien kreeg ik tijdens het schilderen een flinke schok van een onder stroom staande fence. Ik voelde de stroomstoot door mijn hele lichaam gaan. Na de siesta zijn we met de tractor en aanhanger er op uit gegaan om tonnen wortelen te dumpen voor het vrijlopende wild. Het was een leuk gezicht met z'n allen zittend op een enorme berg wortelen op de aanhanger. De jongelui hielden een penengevecht. Het was nog heel heet. Waar zij de energie vandaan haalden is mij een raadsel.
Dinsdag 14 oktober. Omdat het gisteren zo heet was tijdens het schilderen, hebben we voorgesteld, dat vandaag vóór het ontbijt te doen en om 07.00 u. te beginnen. Daarvóór ben ik even bij mijn ondergeschoven kinderen gaan kijken. Hun bak was leeg, dus heb ik ze van water voorzien en na het ontbijt was die alweer leeg. Ik ga nu elk vrij moment bij ze kijken, blijf er een poosje zitten, geef hen wat aandacht en speel met ze. Natuurlijk knuffel ik ze niet. Je moet het lot niet tarten. Dit blijft voorlopig ons geheimpje. Zij kunnen het toch niet verklappen. Ik kan ongestoord met ze spelen zonder dat iemand kritiek heeft, dat ik ze te lang voor mezelf houd zoals bij Pink en Pepper. Ha, ha, deze plassen en poepen me niet onder.
Na het ontbijt zijn we een nog grotere enclosure gaan schoonmaken. Het was intussen zo heet geworden, dat het werk na enige tijd werd afgebroken. En het is nog niet eens op het heetst van het seizoen.
Vanavond heeft een van de werkers, Mimi, een voortreffelijk vleesgerecht klaargemaakt waar sommigen niet van wilden eten omdat ze het vies vonden uitzien. Ik heb mezelf twee keer opgeschept en haar complimenten gemaakt. Je hebt overal nog mensen die eten afwijzen, zonder het zelfs te proeven. Tot daaraan toe, maar als je het vies gaat noemen gaan mijn haren overeind staan.
Kijk eens op www.ukutula.com en dan heb je een idee waar ik verblijf. Ze hebben er trouwens ook accomodatie voor gewone gasten. Er zijn vaak groepen schoolkinderen zoals nu.
 Je voeten worden hier erg stoffig en vies.
Vandaag speelde mijn duim acuut op na
het harken. Mijn hele hand klopte, dus
heb ik een dubbele dosis genomen van
het medicijn dat de apotheker mij voor
mijn been had voorgeschreven. Ik denk
dat het weer een overbelasting is. Tja,
de leeftijd laat zich gelden.
Dag, tot de volgende keer.
15 oktober 2008
Zuid-Afrika Brits
Nog bij de leeuwen 2
Woensdag 15 oktober. Gisteravond viel ik van de ene verbazing in de andere. Ik was letterlijk met stomheid geslagen. Onze lodge was aan de beurt om die nacht voor Pink en Pepper te zorgen. Op een christelijk tijdstip ben ik naar de kamer gegaan, de anderen in de bar achterlatend. De box waarin de cubs slapen, heb ik tussen de twee bedden geplaatst, uit voorzichtigheid niet weer kritiek uit te lokken, want mijn kamergenote is er zo een die op alles en iederen kritiek heeft. Vooral de Duitse meisjes en ik moeten het ontgelden.
Toen ze later binnenkwam, vond ze dat de box aan de andere kant van haar bed bij de badkamerdeur moest staan, omdat ik die de vorige keer aan mijn andere kant had, waar er overigens meer ruimte is. Om een lang verhaal kort te maken, van verbazing over haar argumenten kan ik geen woord uitbrengen. Een 40-plusser. Ik verkies de mature te
zijn en stilzwijgend besluit ik me niet met de cubs te bemoeien, maar hoop in stilte, dat ze heel veel zullen poepen. Dat valt, gelukkig voor haar erg mee. Ze zal wel haar beklag hebben gedaan, maar niemand vraagt mij iets en ik doe alsof mijn neus bloedt. Ik schrijf het nu lekker van mij af. Dat iemand zich zo immature kan gedragen! Ze heeft ook nog een kinderstemmetje.
De volgende morgen ga ik heel vroeg de deur uit om naar mijn ondergeschoven kindjes om te kijken en laat haar met de cubs alleen. Die vier zwerven op het terrein rond, terwijl ze in hun enclosure horen. Ik vang ze en met genoeg vers water plaats ik ze in hun verblijf. De grootste en door de ringwormen meest aangetaste is een ondeugd. Als hij doorheeft dat ik hem wil vangen rent hij weg. Ze bijten voor hun gevoel misschien zacht in mijn handen en benen, maar het doet behoorlijk pijn en ze hebben scherpe klauwen. Ik pak ze in hun nekvel, de enige manier om ze te kunnen transporteren. Ze zijn al tamelijk zwaar. Een van de gasten, een jongeman uit Soweto, die net uit Amerika komt en een zaak heeft opgezet, vraagt belangstellend wie ik ben en wat ik aan het doen ben. Ik schakel hem meteen in om mij te helpen. Zijn dag kan niet meer stuk, heeft nooit eerder een leeuw vastgehouden. Ik maak een paar foto's van hem en de leeuwen met zijn mobiele telefoon en hij straalt.
Wij, de vrijwilligers, maken het schilder- en schoonmaakwerk van gisteren af en gaan met de gamedrive wheel, een open safariwagen erop uit om uitstekende takken langs de route af te knippen.
Ik begrijp nu dat de vier cubs, mijn kindjes, tijdelijk hier zijn en vandaag naar hun eigenaar worden gebracht. Ga maar geen afscheid van ze nemen. Ik maakte me al zorgen hoe het hen zou vergaan als ik weg ben, maar hoop nu dat ze bij hun eigenaar een goede verzorging krijgen.
Het is best wel heet. Er staat echter een briesje dus is het in de schaduw goed uit te houden. Daaag.
18 oktober 2008
Zuid-Afrika, Brits
Leve Ukutula
Ha, daar ben ik weer. Ik maak het prima hier. Ukutula betekent Plaats van de Stilte. Voor degenen die een weekje of langer rust zoeken in een mooie omgeving, fantastische accomodatie, prima verzorging etc. is het een aanrader. Je kunt er gamedrives maken, de leeuwen bekijken en informatie krijgen en ook met de cubs spelen als je dat zou willen. Verder kunnen er uitstapjes georganiseerd worden. Ik zag op papier www.ukutula.co.za staan, maar op de vervoermiddelen staat .com.
Donderdag 16 oktober. Vanmorgen sta ik als gewoonlijk vroeg op en ben vóór 07.00 uur buiten. Het is dan nog heerlijk fris. Helaas zijn mijn cubkindjes er niet meer. Ik mis ze wel. Was er niet bij, toen werd afgesproken dat we vandaag de keus hebben tussen uitslapen en een vroege gamedrive, dus ga ik voor de gezelligheid met de Duitse meiden mee. De gasten voor wie de gamedrive gehouden wordt, zijn niemand minder dan de jongeman uit Soweto, die me geholpen had met het vangen van de vier cubs, en zijn vriendin. De meisjes en ik maken de drive niet af want we kunnen met J.J., een van de rangers, mee om dode kippen voor de leeuwen op te halen. Op weg naar de betreffende farm bezorgt hij ons wat sightseeing en koopt lekkere biltong voor ons. Met een lading dode kippen vol vliegen in die bakkie rijden we terug. We hopen dat J.J. niet plotseling hoeft te remmen, want de kans is dan groot dat we bedolven worden onder de dode, allerminst fris ruikende kuikens. Zie je het voor je?
Terug op Ukutula schijnt ons onverwachte uitstapje kwaad bloed te hebben gezet. We vermoeden dat mijn kamergenote heeft geklaagd, maar niemand laat zich van de wijs brengen en J.J. zelf vindt, dat het bij het werk hoort.
Na ons verlate ontbijt wordt er voor elke leeuw een kuiken geprepareerd. Men weet niet meteen de juiste methode te vinden. Eerst probeert J.J. het poeder tegen wormen met een injektiespuit in de kloaka in te brengen, wat heel moeizaam gaat. Daarna doet hij er wat water bij maar het papje loopt er soms weer uit. Dan haalt een van de vrijwilligers haar meegenomen injektienaalden en brengt zo de dosis in. Maar bij de preparatie met een grotere dosis voor de volwassen leeuwen wil het niet goed lukken, dus maakt J.J. met een mes twee gaten in de kuikens en vult die met het poeder. Na de lunch brengen we de geprepareerde kuikens naar de leeuwen. De rest wordt ingevroren. Het gaat niet helemaal naar wens want een enkeling weet meer dan een kuiken te bemachtigen en op een gegeven moment lukt het de vier jonge leeuwen de doos met kuikens uit J.J.'s handen te slaan. Het is te gevaarlijk om te proberen die weer af te pakken.
Het avondeten nuttigen we in een andere, mij tot nu toe onbekende halfopen lounge, de braai. De tafels staan wat ver uit elkaar waardoor zich groepen en subgroepen vormen. De irritaties schijnen groter of zichtbaarder te worden, vooral de kritiek op de Duitse meiden en men gaat steeds meer het Nederlands bezigen. Stass en ik nemen daar stelling tegen.
's Avonds maken we bij maanlicht een gamedrive d.w.z. de volunteers, de rangers, de kok en nog twee die ik niet kan plaatsen. Het gaat er heel vrolijk aan toe. Hoi, hoi, we hebben een muis gezien. Verder wat impala's en een giraffe. Het gaat echter meer om de gezelligheid dan het spotten van dieren. Als de rest naar de bar trekt, zoek ik mijn bed op.
(Vooralsnog is alleen de vervolgtekst geplaatst. WIl a.u.b. later op zaterdag terugkomen om de bijbehorende foto's te zien). 18 oktober 2008
Zuid-Afrika Brits
Eerste regenbui
Vrijdag 16. Vandaag ga ik met een groepje naar een Elephant Sanctuary. De informatie over olifanten vind ik zeer interessant en Sam brengt het heel leuk. Voor de rest valt het tegen, behalve de klapzoenen die ik van een olifant heb gekregen. Stian onze chauffeur brengt ons naar een kunstmarkt waar ik een paar presentjes aanschaf want ik heb me heilig voorgenomen voor mezelf geen prullaria mee te nemen. Voor de bank koop ik een paar springbokhuiden. De rest van de dag heeft niet veel om het lijf.
Laat in de middag komen donkere wolken opzetten en het begint te weerlichten. Een schitterend gezicht. Rond 19.30 uur regent het pijpenstelen. Het klettert op het zinken dak, net als in Suriname. Het is de eerste echte regen die ik meemaak sinds ik in Afrika ben. De rangers zeggen dat binnen drie dagen alles groen zal zijn. Morgen kun je het al merken.
Toen we terugkwamen van de sanctuary zagen we moeder en vader Struisvogel met zeven jongen. We zullen de jongen moeten vangen vóór ze door de jakhalzen worden opgevreten. We krijgen er dus een taak bij want ze moeten dan door ons gevoerd worden. J.J. weet nog niet goed hoe we ze zullen scheiden van twee grote, agressieve en snelle ouders en Willi moet het speciale voer dat ze nodig hebben nog halen. Vanmorgen waren alle zeven er nog.
Na het ontbijt gaan we aan de fences werken. Om de 30 cm moeten ze onderaan met een stuk draad aan een ankertje worden vastgemaakt. De omheining is honderden meters lang. Iedereen heeft pijnlijke vingers van het knippen, doorsteken en vastdraaien, met een tang aandraaien en de eindjes afknippen. Vanmiddag is er een waterballet. Alle vrijwilligers en rangers worden in het zwembad gegooid. Ik gun de jeugd hun plezier.
Er is voor een paar dagen een Liechtensteinse?? hier, vriendin van Willi en en Gillian die mij onverwacht apart riep en mij moed insprak. Ze benijdt mij mijn kamergenote niet. Ik reageerde wat lacherig, maar het deed me wel goed. Ik heb me immers bij niemand beklaagd of zo. Ze vindt dat ik veel te lang lief blijf. Maar nadat ik mijn kamergenote heb gezegd dat ik haar infantiel gedrag zat ben, houdt ze zich gedeisd. Ik heb nog een leuke week voor de boeg en ga dan lekker weer naar huis.
Met T.J., degene die zich bezighoudt met de schoolgroepen, zou ik dit weekeinde meegaan naar zijn kerk. Ze zouden een campagne hebben waarvan een bezoek aan de gevangenis met muziek onderdeel uitmaakt. Helaas is het uitgesteld en volgende week ben ik er niet meer. Mogelijk ga ik zondag met hem naar de dienst.
Bye bye, het is toch baie leuk hier.
23 oktober 2008
Zuid-Afrika Brits
Terug naar huis
Hallo,
Zondag 19. Gisteravond hadden we het diner in weer een andere ruimte. Het regende dat het goot.
De Duitse meisjes wekken me en vragen of ik over 10 minuten meega voor een gamedrive maar ik vind het de moeite niet om me te gaan haasten.
T.J. schijnt het heel laat te hebben gemaakt vannacht, dus gaat mijn kerkgang niet door want vóór de lunch is hij in geen velden of wegen te bekennen. Jammer, ik had met Willi en Gillian kunnen meegaan. Het zij zo. Aan de andere kant misschien maar goed ook, want ik heb slecht geslapen en dat zou zich tijdens de dienst kunnen wreken.
Na de lunch gaan we met de quads eropuit en bij een modderpoel vindt weer een ballet plaats. De jongeren hebben hun plezier en ik ben geen spelbreker. We zien er niet uit. Met de grote tuinslangen wassen we bij elkaar het ergste eraf, en het is erg, geloof me. Bovendien stinkt het. Na een douche zien we er al herboren uit, hoewel een enkeling hier en daar nog modderplekken ontdekt.
J.J. brengt ons voor een gamedrive naar het terrein van de buurman waar we wat meer dieren spotten.
Ma.20. We ontdoen het terrein waar de schoolgroepen komen en langs de gamedriveroute van alle ongerechtigheid z.a. flessen, snoepwikkels e.d. We zijn net begonnen aan het schoonmaken van de quads als Willi vraagt of ik meega naar Pretoria. Hij moet er autoonderdelen halen. Yessica heeft er ook zin in. Meteen bel ik Arthur, de jongste broer van Daisy, die er in een van de suburbs woont, 30 minuten van het centrum vandaan. We hadden afgesproken elkaar te ontmoeten zodra de gelegenheid zich zou voordoen. Het is een geslaagde middag. Willi zet ons af bij Manlyn, de grootste mall van Pretoria. Na een half uur is Arthur er ook. Hij is in zijn nopjes met de meegebrachte zonnebril en wil ermee op de foto. We eten en drinken er wat tot Willi ons weer ophaalt. Dat ik geen tijd heb om er te shoppen vind ik allerminst erg, want het is net Hoog Catharijne. Op de terugweg bezorgt Willi ons nog wat sightseeing in en rond Pretoria.
Het schijnt er gisteravond heftig aan toe te zijn gegaan. Sommige vrijwilligers en rangers hebben het tot diep in de nacht zo bont gemaakt dat enkelen het noodzakelijk vinden daar met Willi over te praten, aangezien zulk gedrag schadelijk is voor zijn zaak. Daarmee doet Ukutula haar naam geen eer aan. Om het fokproject draaiende te houden is Willi afhankelijk van wat de lodge opbrengt. Het broeit. Ik hoop dat het met een sisser afloopt en niet escaleert en dat allemaal ervan leren. Willi en Gillian zijn te lieve mensen. Ik denk dat ze een manager die met straffe hand regeert goed zouden kunnen gebruiken.
Di.21. Gillian gaat met vijf van ons de hele dag naar National Park Pilanesberg. Eerst wilde ik niet mee omdat ik in mijn leven al zoveel safari's heb gemaakt, maar het lukt Willi en Gillian mij over te halen en daar heb ik absoluut geen spijt van. Het landschap is er adembenemend. Ik geniet met volle teugen.
Als we 's avonds terug zijn, eten we snel wat en alle vrijwilligers gaan meteen weer met Willi naar Brits. Gillian voelt zich niet lekker en kruipt onder de wol. Berndt(9), het nakomertje treedt op in een schoolmusical. De meiden hebben een spandoek gemaakt waarmee ze hem, boven op de stoelen staand, supporten. Ik zie hem stralen, hoewel hij naderhand niet met hen en spandoek op de foto wil. Hij is immers al negen hè!
Het was een fijne dag. De perikelen met mijn kamergenote zal ik jullie besparen, behalve dan dat ik haar vandaag heb duidelijk gemaakt dat ze alle kritiek op me en zelfs een hekel aan me mag hebben. Het zal me een worst wezen. Dat is eerder haar probleem dan het mijne. Maar ze moet niet onbeschoft zijn zoals vanmorgen, want ondanks alles blijf ik beleefd. Ik hoop dat het is aangekomen, al doet haar kinderlijke reactie anders vermoeden.De volgende delen van het verhaal worden steeds op zaterdag geplaatst.
Margot en ook de overige lezers willen graag weten hoe u dit reisverhaal vindt. Zend ons s.v.p. uw reaktie middels onderstaand formulier.
REAKTIES
Het is een leuk en interessant en leerrijk verhaal, ik zou ook eens in me leven naar daar willen gaan. God bless you.
Be strong mama and have always faith in Jesus no mather what you are
going through. Don't be afraid, He is everyday by your side. It's gonna
be alright and always remember Jesus loves you more than the devil
hates you. Psalm 121 God bless you
Melanie
30 april 2009
|
|
